Groenrechtse uniformiteit
Wat overwegingen bij het bevlogen voorstel van Femke Halsema c.s. om de bijstand af te schaffen:
- Niet iedereen is hetzelfde. Het is een psychologisch feit dat niet iedereen overal geschikt voor is. In die zin is iedereen in een bepaalde mate arbeidsongeschikt, namelijk voor werk dat niet bij de eigen persoonlijkheid past. Er is niet slechts sprake van fysieke beperkingen, psychiatrische aandoeningen, luiheid, en verder dan alleen nog algemene arbeidsgeschiktheid.
- Sommige mensen zijn dermate afwijkend t.o.v. de maatschappelijke norm dat ze helemaal niet geschikt zijn voor regulier werk, maar zonder dat ze daarbij ook nog lijden aan een psychiatrische of fysieke stoornis. Ze zijn 'anders', excentriek, etc. Het kan ook nog gaan om hypersensitiviteit, hoogbegaafdheid, etc. Om kunstenaars, denkers, schrijvers, enz. Of om een gevoelde roeping die voornamelijk op afkeuring of onbegrip stuit, e.d. Niet iedereen is primair uit op maatschappelijke status of een inkomen dat aanmerkelijk boven een sociale uitkering ligt.
- Het huidige sociale beleid is natuurlijk keihard, maar er bestaat in bepaalde gemeenten, in de praktijk nog steeds de mogelijkheid voor medewerkers van Sociale Diensten om maatwerk te leveren, d.w.z. te letten op individuele eigenschappen, behoeften en 'zelfs' wensen van hun cliënten en daar rekening mee te houden in hun beleid. Dit kan ertoe leiden dat iemand (met ieders instemming) langdurig werkloos blijft - met behoud van uitkering - zonder dat er sprake is van een ziekte en ook zonder dat er sprake is van een algemene weigering om zinvol bezig te zijn. Sommige mensen hebben echt geen baat bij een reïntegratie in het reguliere arbeidsproces, maar uitsluitend bij een bevestiging in de positieve activiteiten die zij reeds ontplooien. Het kan daarbij overigens gaan om freelance werk waarvan de inkomsten steeds worden gekort op de uitkering, maar ook onbezoldigd vrijwilligerswerk, ondergewaardeerd schilder- of schrijfwerk, etc.
Nogmaals, zonder dat ze moeten worden neergezet als arbeidsongeschikt om medische of psychiatrische redenen.
- In het plan dat Groen Links nu gepresenteerd heeft, lijkt geen plaats te zijn voor dit type cliënt. Er lijken nog slechts twee mogelijkheden over te blijven: Ofwel alsnog mee gaan draaien op de reguliere arbeidsmarkt ofwel mikken op een WAJONG- of WAO-uitkering. Dit laatste door zich bijvoorbeeld te verdiepen in symptomen van diverse psychiatrische aandoeningen en deze te gaan simuleren tegenover artsen. In beide gevallen is er sprake van een ernstige persoonlijke vernedering, maar de eerste mogelijkheid is feitelijk nog veel erger dan de tweede, omdat in dit geval ook nog de reeds aanwezige zinvolle activiteiten worden belemmerd of onmogelijk gemaakt. Dit komt neer op een grote aantasting van het levensgeluk en voert tot rancune. Het bevestigt dat je nu eenmaal helemaal niet jezelf kunt zijn in deze maatschappelijke ordening en vergroot de evt. reeds ervaren afstand daartoe.
- In plaats van het nu gepresenteerde plan is het veel zinvoller als er een onvoorwaardelijk basisinkomen komt voor iedereen, ongeveer overeenkomend met het huidige sociale minimum. Dit scheelt enorm veel administratie en vernedering van cliënten en creëert een sfeer van tolerantie en pluriformiteit. Van jezelf mogen zijn en je eigen weg mogen volgen. Van het afwijzen van 'je eigen geld verdienen' als ultiem criterium voor persoonlijk en maatschappelijk succes of onafhankelijkheid.
- Het huidige plan doet mij denken aan de arbeidsdwang in het voormalig Oostblok en in Zweden. Er zit een mensbeeld achter dat luidt dat we in wezen allemaal hetzelfde zijn (d.w.z. onpersoonlijk, alsof individualiteit alleen iets voor kapitalisten is), met dezelfde behoeften en belangen. Een mensbeeld dat geen ruimte biedt aan afwijkende personen, en hen direct verkettert als parasieten of anders tenminste pathologiseert als psychiatrische patiënten.
Het soort emancipatie dat er mee beoogd wordt, is een bevoogdende, paternalistische pseudo-emancipatie bruut afgedwongen met de keuze: aanpassen of anders maar verrekken. Groenrechtse uniformiteit.
Door deze ontwikkelingen ben ik het jarenlange vertrouwen in Groen Links plotsklaps verloren en heb ik besloten mijn lidmaatschap op te zeggen.
drs. Titus Rivas, Nijmegen
Wat overwegingen bij het bevlogen voorstel van Femke Halsema c.s. om de bijstand af te schaffen:
- Niet iedereen is hetzelfde. Het is een psychologisch feit dat niet iedereen overal geschikt voor is. In die zin is iedereen in een bepaalde mate arbeidsongeschikt, namelijk voor werk dat niet bij de eigen persoonlijkheid past. Er is niet slechts sprake van fysieke beperkingen, psychiatrische aandoeningen, luiheid, en verder dan alleen nog algemene arbeidsgeschiktheid.
- Sommige mensen zijn dermate afwijkend t.o.v. de maatschappelijke norm dat ze helemaal niet geschikt zijn voor regulier werk, maar zonder dat ze daarbij ook nog lijden aan een psychiatrische of fysieke stoornis. Ze zijn 'anders', excentriek, etc. Het kan ook nog gaan om hypersensitiviteit, hoogbegaafdheid, etc. Om kunstenaars, denkers, schrijvers, enz. Of om een gevoelde roeping die voornamelijk op afkeuring of onbegrip stuit, e.d. Niet iedereen is primair uit op maatschappelijke status of een inkomen dat aanmerkelijk boven een sociale uitkering ligt.
- Het huidige sociale beleid is natuurlijk keihard, maar er bestaat in bepaalde gemeenten, in de praktijk nog steeds de mogelijkheid voor medewerkers van Sociale Diensten om maatwerk te leveren, d.w.z. te letten op individuele eigenschappen, behoeften en 'zelfs' wensen van hun cliënten en daar rekening mee te houden in hun beleid. Dit kan ertoe leiden dat iemand (met ieders instemming) langdurig werkloos blijft - met behoud van uitkering - zonder dat er sprake is van een ziekte en ook zonder dat er sprake is van een algemene weigering om zinvol bezig te zijn. Sommige mensen hebben echt geen baat bij een reïntegratie in het reguliere arbeidsproces, maar uitsluitend bij een bevestiging in de positieve activiteiten die zij reeds ontplooien. Het kan daarbij overigens gaan om freelance werk waarvan de inkomsten steeds worden gekort op de uitkering, maar ook onbezoldigd vrijwilligerswerk, ondergewaardeerd schilder- of schrijfwerk, etc.
Nogmaals, zonder dat ze moeten worden neergezet als arbeidsongeschikt om medische of psychiatrische redenen.
- In het plan dat Groen Links nu gepresenteerd heeft, lijkt geen plaats te zijn voor dit type cliënt. Er lijken nog slechts twee mogelijkheden over te blijven: Ofwel alsnog mee gaan draaien op de reguliere arbeidsmarkt ofwel mikken op een WAJONG- of WAO-uitkering. Dit laatste door zich bijvoorbeeld te verdiepen in symptomen van diverse psychiatrische aandoeningen en deze te gaan simuleren tegenover artsen. In beide gevallen is er sprake van een ernstige persoonlijke vernedering, maar de eerste mogelijkheid is feitelijk nog veel erger dan de tweede, omdat in dit geval ook nog de reeds aanwezige zinvolle activiteiten worden belemmerd of onmogelijk gemaakt. Dit komt neer op een grote aantasting van het levensgeluk en voert tot rancune. Het bevestigt dat je nu eenmaal helemaal niet jezelf kunt zijn in deze maatschappelijke ordening en vergroot de evt. reeds ervaren afstand daartoe.
- In plaats van het nu gepresenteerde plan is het veel zinvoller als er een onvoorwaardelijk basisinkomen komt voor iedereen, ongeveer overeenkomend met het huidige sociale minimum. Dit scheelt enorm veel administratie en vernedering van cliënten en creëert een sfeer van tolerantie en pluriformiteit. Van jezelf mogen zijn en je eigen weg mogen volgen. Van het afwijzen van 'je eigen geld verdienen' als ultiem criterium voor persoonlijk en maatschappelijk succes of onafhankelijkheid.
- Het huidige plan doet mij denken aan de arbeidsdwang in het voormalig Oostblok en in Zweden. Er zit een mensbeeld achter dat luidt dat we in wezen allemaal hetzelfde zijn (d.w.z. onpersoonlijk, alsof individualiteit alleen iets voor kapitalisten is), met dezelfde behoeften en belangen. Een mensbeeld dat geen ruimte biedt aan afwijkende personen, en hen direct verkettert als parasieten of anders tenminste pathologiseert als psychiatrische patiënten.
Het soort emancipatie dat er mee beoogd wordt, is een bevoogdende, paternalistische pseudo-emancipatie bruut afgedwongen met de keuze: aanpassen of anders maar verrekken. Groenrechtse uniformiteit.
Door deze ontwikkelingen ben ik het jarenlange vertrouwen in Groen Links plotsklaps verloren en heb ik besloten mijn lidmaatschap op te zeggen.
drs. Titus Rivas, Nijmegen
posted by T. Rivas | 3:34 PM
13 Comments:
Commentaar van lezer C.:
'In plaats van het nu gepresenteerde plan is het veel zinvoller als er een onvoorwaardelijk basisinkomen komt voor iedereen.'
Ik neem aan dat je wel vindt dat daar een controleerbare prestatie tegenover staat, van hoe persoonlijke aard ook. Je zou in je artikel moeten uitweiden over zulke tegenprestaties, en hoe die gecontroleerd kunnen worden.
Als elke burger van arbeidzame leeftijd een uitkering kan krijgen en kan kiezen om thuis op de bank te zitten, zouden te veel mensen dat doen, waardoor het systeem insupportable zou worden. Lijkt mij. Je stukje biedt hier nu geen duidelijkheid over.
C.
Commentaar van Titus Rivas op het commentaar van C.:
Je zou in je artikel moeten uitweiden over zulke tegenprestaties, en hoe die gecontroleerd kunnen worden.
Nee, je bent al de tweede die dat denkt. Ik vind dat een basisinkomen zoals ik al zei onvoorwaardelijk moet zijn. Zelfs de ergste klaploper, crimineel, etc. verdient in ieder geval fysiek een menswaardig bestaan (voldoende, eetbaar voedsel e.d., een dak boven het hoofd, voldoende kleding, etc.). Daar is volgens mij niets op af te dingen, humanitair gezien.
Je stukje biedt hier nu geen duidelijkheid over. Ah, ja, ik ben wat dat betreft optimistischer. Volgens mij zijn er grofweg drie typen mensen op dit punt. Mensen met een alternatieve levensstijl, roeping, etc. die wel degelijk (hard) werken, mensen die gewoon een reguliere baan ambieren met een modaal of bovenmodaal inkomen, en mensen die echt lui zijn en liefst alleen maar feesten. De laatste groep is volgens mij piepklein, en bij hen is het slechts een voorbijgaande fase (de wilde jaren) of een uitzonderlijke persoonlijkheid. Ook alternatievelingen en geroepenen zijn natuurlijk sterk in de minderheid. Hier zit natuurlijk een mensbeeld achter dat ontleend is aan de humanistische psychologie: gezonde mensen zijn (uitzonderingen daargelaten) niet alleen maar uit op homeostase en passief genot, maar vooral ook zinvolle, sociale en creatieve interacties en relaties met dingen buiten hen. Als je in het reguliere systeem past, zul je daar bijna altijd ook je heil zoeken dunkt mij.
Tweede reactie van C.:
Juist onder de alternatievelingen zullen er velen zijn die om uiteenlopende redenen niet (altijd) tot werken in staat zijn.
gezonde mensen zijn (uitzonderingen daargelaten) niet alleen maar uit op homeostase en passief genot, maar vooral ook zinvolle, sociale en creatieve interacties en relaties met dingen buiten hen.
Verleidingen spelen ook een rol. Als gezonde mensen in toenemende hevigheid worden gebombardeerd (door verkopers van plezier) met het ethos dat lol maken langs materiële weg het hoogste goed is, en als hen daarnaast geld voor niets wordt aangeboden, zie ik meer en meer mensen die keuze maken. Dat zou zelfs een sneeuwbaleffect kunnen zijn, als zo'n alternatief in toenemende mate acceptabel wordt geacht.
Het is helemaal juist dat er meer voldoening uit het leven kan worden gehaald door te werken dan door te klaplopen, maar mensen zijn ook geneigd de weg van de minste weerstand te volgen. Geld uitdelen zonder gemor lijkt me wel een bijzonder uitnodigende weg. Bovendien zou dan al het schorriemorrie uit de hele wereld naar Nederland willen. (Maar dat is eigenlijk geen relevant argument, want jij vindt natuurlijk in principe dat zo'n systeem in alle landen ingevoerd zou moeten worden. En ik vind dat geen land iets moet laten omdat andere landen niet mee willen.)
Volgens mij is het proces van maatschappelijke onthechting van het individu nog altijd in gang, en zijn mensen dus steeds minder gebaat bij een systeem dat ervan uitgaat dat de meesten dat systeem zullen respecteren.
Als je in het reguliere systeem past, zul je daar bijna altijd ook je heil zoeken dunkt mij.
Zo'n onvoorwaardelijke uitkering zou juist onderdeel uitmaken van het reguliere systeem, dus acceptabel en aantrekkelijk worden voor te veel mensen.
C.
Juist onder de alternatievelingen zullen er velen zijn die om uiteenlopende redenen niet (altijd) tot werken in staat zijn.
Correct, maar we hebben het nu over de mate van arbeidsgeschiktheid die hun door de dames en heren politici zou worden toegeschreven.
Verleidingen spelen ook een rol. Als gezonde mensen in toenemende hevigheid worden gebombardeerd (door verkopers van plezier) met het ethos dat lol maken langs materiële weg het hoogste goed is, en als hen daarnaast geld voor niets wordt aangeboden, zie ik meer en meer mensen die keuze maken. Dat zou zelfs een sneeuwbaleffect kunnen zijn, als zo'n alternatief in toenemende mate acceptabel wordt geacht.
Je vergeet dat het minimum nu niet direct hoog is, zelfs niet als er een paar honderd euro bijkomen. Serious pleasure-hunting blijft dan toch vooral op het Aldi-niveau steken en dat is te min voor de ware hedonist. Met andere woorden, een basisinkomen zou niet voldoen.
Het is helemaal juist dat er meer voldoening uit het leven kan worden gehaald door te werken dan door te klaplopen, maar mensen zijn ook geneigd de weg van de minste weerstand te volgen. Geld uitdelen zonder gemor lijkt me wel een bijzonder uitnodigende weg.
Nogmaals, dat zou alleen gelden als het geld dat je gratis aanbiedt een luxueuze levensstijl mogelijk zou maken. Daar is geen sprake van. We leven niet in een rijke oliestaat he. Het bedrag is ruim voldoende om te overleven, om je fatsoenlijk te kleden, om de huur te betalen, om basaal gebruiken te kunnen maken van cultuur, communicatie en technologie. Maar niet veel hoger dan dat. Laten we zeggen maximaal rond de 1000 euro netto. Natuurlijk moet de belastingdienst via het sofi-nummer blivjen controleren of mensen frauderen, want het basisinkomen is uiteraard alleen bedoeld voor mensen zonder betaalde baan. Het minimumloon moet m.i. dus ook hoger liggen dan het basisinkomen en er mag geen sprake zijn van een armoedeval.
Bovendien zou dan al het schorriemorrie uit de hele wereld naar Nederland willen. (Maar dat is eigenlijk geen relevant argument, want jij vindt natuurlijk in principe dat zo'n systeem in alle landen ingevoerd zou moeten worden. En ik vind dat geen land iets moet laten omdat andere landen niet mee willen.)
Precies, je zegt het zelf al.
Volgens mij is het proces van maatschappelijke onthechting van het individu nog altijd in gang, en zijn mensen dus steeds minder gebaat bij een systeem dat ervan uitgaat dat de meesten dat systeem zullen respecteren.
Dat is een mysterieuze uitspraak vind ik. Bedoel je dat dit een argument is tegen een onvoorwaardelijk basisinkomen of juist tegen arbeidsdwang? Of allebei??
Als je in het reguliere systeem past, zul je daar bijna altijd ook je heil zoeken dunkt mij.
Zo'n onvoorwaardelijke uitkering zou juist onderdeel uitmaken van het reguliere systeem, dus acceptabel en aantrekkelijk worden voor te veel mensen.
Zie boven, dat gaat evt. slechts op als de hoogte van het basisinkomen niet alleen een menswaardig maar ook echt een prinsheerlijk leven garandeert.
Titus Rivas
Mieke van der Vegt, student rechten, en lid van de Jongerenfractie van Dwars heeft op 20 november 2005 de moeite genomen om per e-mail te reageren op mijn bezwaren. Zij schrijft met name:
De insteek van het manifest is dat GroenLinks iets wil doen voor de 2 miljoen kansarmen van minister De Geus. Dat wordt niet gedaan vanuit de idee dat iemand die niet werkt waardeloos is voor de maatschappij of dat iedereen zou moeten werken. Dat wordt gedaan vanuit de idee dat iedereen zichzelf maximaal moet kunnen ontplooien en dat veel mensen juist veel voldoening en zelfrespect halen uit het feit dat ze iets voor de maatschappij kunnen betekenen. Dat werk hoeft dan ook niet uit werk te bestaan zoals jij dat klaarblijkelijk definieert. Nee, dat werk definieert GL juist ook als vrijwilligerswerk, als mantelzorg, of als artistiek jezelf ontplooien. Daarbij wordt juist gezocht naar werk op maat. In voorstel 10 van het manifest staat letterlijk: "Het kan gaan om scholing, leer-werktrajecten, een flexibele publieke arbeidspool, gesubsidieerd werk, sociale werkvoorziening, een microkrediet, maar ook erkend vrijwilligerswerk. Alles naar de maat van wat mensen kunnen en past bij
hun persoonlijke omstandigheden. Maatwerk is vooral voor gedeeltelijk arbeids(on)geschikten, alleenstaande ouders, jongeren zonder startkwalificatie en laagopgeleide ouderen van belang."
Juist voor mensen die geen baat hebben bij reintegratie in het reguliere arbeidsproces wordt hier dus de kans geschapen om niet in de bijstand te belanden, maar om het minimumloon (en misschien zelfs meer) te verdienen, omdat ze immers werken in de ruimste zin van het woord. Overigens wil GroenLinks een gedeeltelijk basisinkomen invoeren voor laagbetaalde werknemers, kleine ondernemers en freelancers (zie voorstel 5).
Dus geen groenrechtse uniformiteit, maar juist groenlinks maatwerk.
Mocht je nog niet overtuigt zijn, dan raad ik je aan om het gehele manifest te lezen en in het achterhoofd te houden dat GL dit ziet als een "package deal". Dus niet het ene voorstel wel en het andere niet uitvoeren, maar een visie waarin de ideale situatie wordt weergegeven. Het ene voorstel uitvoeren zonder het andere zou immers juist kunnen leiden tot het nog meer verschralen van de kansen voor iedereen. En dat is niet wat GL voor ogen staat: GL wil een samenleving waaraan iedereen deel kan nemen en zichzelf kan ontplooien in de breedste zin van het woord. Ieder op zijn eigen manier, in zijn eigen tempo.
Ik heb hier o.a. als volgt op gereageerd:
Ik vind de algemene teneur van het manifest wel degelijk overeenkomen met wat er in de media naar voren treedt.
Ik vind vooral deze zin erg eng:
"Alleen mensen die echt in geen enkele vorm kunnen participeren, krijgen een uitkering zonder participatieplicht."
Nog een enge zin:
"We vragen meer sociale verantwoordelijkheid van werkgevers en meer inkomensnivellering, maar dan is níet participeren ook geen optie meer."
Wat betreft de aangehaalde zin "Het kan gaan om scholing, leer-werktrajecten, een flexibele publieke arbeidspool, gesubsidieerd werk, sociale werkvoorziening, een microkrediet, maar ook erkend vrijwilligerswerk.": Erkend vrijwilligerswerk betekent dus alleen werk bij (geregistreerde) organisaties die dit officieel aanbieden. In de praktijk kan dit nog steeds betekenen dat iemands reeds zeer zinvolle leven overhoop wordt gehaald, naar de inzichten van consulenten.
Maatwerk is er volgens het manifest vooral voor de kansarmen, d.w.z. mensen van wie derden vaststellen dat ze kansarm zijn. Bijvoorbeeld hoogopgeleiden met bepaalde vaardigheden zullen op dat punt niet ingeschat worden als kansarm, maar gedwongen worden werk aan te nemen.
Wat betreft artistieke en zelfontplooiing lees ik nergens dat dit in de plaats van een betaalde baan aan bod kan komen.
Ik vind nog steeds dat de geest die uit het manifest spreekt vooral om dwang en opgelegde activering draait, en niet om vrijheid of respect.
Wat doe je met de 'echte' parasieten, die echt elke vorm van workfare-participatie afwijzen, inclusief 'erkend' vrijwilligerswerk? Moet je die letterlijk laten verrekken of anders gedwongen laten opnemen en hervormen naar een soort communistisch model?
Juist het afschaffen van de bijstand zonder dat er een onvoorwaardelijk basisinkomen voor niet-werkenden tegenover staat, leidt vroeg of laat tot zulke vraagstukken.
Als Mieke van der Vegt gelijk heeft met haar positieve interpretatie van het manifest, dan mogen er op zijn minst wat zinnen worden geherformuleerd. Ik vrees echter dat de ruk naar rechts van Groen Links nu eenmaal een treurig feit is.
Titus Rivas
Commentaar op het manifest van Groen Links, op de website van FNV Bondgenoten, door A.P. van Dijk:
Werknemers vreemd Groen Links Manifest
Groen Links heeft een Manifest gemaakt over hoe het moet in Nederland. Dat mag verwacht worden van een politieke partij. De inhoud van het Manifest is minder prachtig.
Er is sprake van een starre arbeidsmarkt in Nederland volgens Groen Links. Deze veronderstelling is niet waar. Nederland barst uit zijn voegen van flexibiliteit. Je struikelt over de uitzendbureaus die allen een hemel op aarde beloven als je voor hen werkt en de werkgevers die inhuren beloven dat de werknemers flexibel zijn en twee keer zo hard werken. Het aantal freelancers is groot. Het aantal Zelfstandigen Zonder Personeel is nog steeds groeiende. FNV Bondgenoten heeft een aparte organisatie voor deze ondernemers opgericht. Werkgevers kunnen werknemers tijdelijk in dienst nemen, tot 3 x toe als het totaal aan tijdelijke dienstverbanden maar onder de drie jaar ligt. Ontslag van een werknemer in vaste dienst, is goedkoper geworden een paar jaar geleden. De opzegtermijnen zijn verkort en er wordt 1 maand van de opzegtermijn afgetrokken voor de procedure van hoor en wederhoor bij ontslag. De schadeloosstelling bij ontslag, is, in tegenstelling tot wat de reclame ons wil laten geloven, niet vanzelfsprekend of een automatisme. Ontslag via het CWI betekent, na hoor en wederhoor, een vergunning tot ontslag of niet. In meer dan 80% van de gevallen wordt ontslagvergunningen toegekend. Zoals gezegd de werknemer betaalt voor deze procedure met een maand opzegtermijn. Alleen als er een Sociaal Plan is afgesloten door de bond, is er sprake van een schadeloosstelling bij ontslag via het CWI. Een dergelijk Sociaal Plan, wordt echter alleen afgesloten als er sprake is van een reorganisatie waar meerdere werknemers door getroffen worden.
Ontslag via de kantonrechter levert, afhankelijk van de mate van verwijtbaarheid aan de werkgever of werknemer, een schadeloosstelling op. Die schadeloosstelling is de laatste jaren overigens erg gedaald onder druk van de economische omstandigheden.
Kort en goed, er is geen sprake van een starre arbeidsmarkt in Nederland. Er is in Nederland al helemaal geen sprake van bovenmatige ontslagvergoedingen als het om gewone werknemers gaat. Het wordt anders als wij de zogenaamde top managers bekijken.
Belangrijk voor de gewone werknemer is dat de huidige beperkte waarborgen tegen willekeur bij ontslag blijven bestaan. Fatsoensregels zoals geen ontslag als de arbeidsplaats niet vervalt en als er gekozen moet worden, dat dan degene die het langst gewerkt heeft ook de oudste rechten heeft. Uiteraard in gelijk of soortgelijk werk. Afschaffen van deze fatsoensregels betekent, dat bij reorganisaties en ook zonder reorganisatie er minder belemmeringen zijn om af te komen van werknemers die kritisch zijn, werknemers die ouder zijn, jeugd die te oud wordt in de supermarkten, van vrouwen, van .................wie op dat moment niet past in het plaatje van de werkgever. De huidige fatsoensregels dwingen tot fatsoenlijk handelen, ondanks dat er allerlei pogingen tot onfatsoenlijk handelen gezocht worden. Afschaffen, zoals Groen Links wil, is onnodig en zal de onrechtvaardigheid vergroten. Gek genoeg stelt Groen Links wel als voorwaarde, dat de werkgever in de werknemer geïnvesteerd moet hebben. Hoe dat gewaarborgd moet worden als de fatsoensregels worden afgeschaft, geeft Groen Links niet aan.
Wat dan wel. Simpelweg de toch goedkoper gemaakte fatsoenregels bij ontslag handhaven. De werkgelegenheid uitbreiden door verdeling van werk via pensioen, deeltijd en arbeidstijdverkorting. Ondernemers stimuleren, niet door opheffen van Wetten en fatsoensregels, maar door eenduidige, doorzichtige regels. Niet stapelen van regels. Ophouden met die zogenaamde, onnodige, modernisering (vroegpensioen; levensloop; zorgstelsel; WW; WAO/WIA) van de regering die iedereen gek maakt en alleen de verzekeringmaatschappijen rijker. Het rare is dat Groen Links ook klaagt over de vele pensioenverzekeraars. Ja, dat is een gevolg van het regeringsbeleid. Die wilde nota bene ook nog een keer de meest goedkope, doorzichtige vorm van pensioenen, de pensioenfondsen die beheerd worden door besturen van werkgever en vakbonden, afschaffen. Groen Links zegt niets in het Manifest over het stimuleren van pensioenfondsen Alleen modieus geëmmer over gedoe met pensioen. Een positief punt is dat Groen Links de kosten op arbeid wil verlagen door aanpassen van de belasting heffing.
Op de keper beschouwd moet een werknemer in Nederland wel het idee krijgen dat de uitbreiding van de Europese Unie en de tegenzittende economie voor de Nederlandse werknemers gelijk wordt aan het verlagen van loon (het is moeizaam om werknemers uit bijvoorbeeld Polen te laten betalen volgens het Nederlands loon zodat er geen concurrentie op loon is), verhogen van pensioen leeftijd, verlies aan werk, afschaffen van ontslag fatsoensregels, afschaffen van arbeidstijden bescherming, afschaffen van arbeidsomstandigheden bescherming, verkorting van WW, werken voor een bijstandsuitkering met verdringing van betaald werk. Van Groen Links mag verwacht worden dat zij deze misstanden aanpakt. Het Manifest geeft hierin onvoldoende steun en is op punten, zoals ontslagregels, een regelrechte bijdrage aan de onnodige verslechteringsregen afkomstig uit het lage drukgebied van regering en regeringspartijen.
A.P. van Dijk
FNV Bondgenoten.
Relevant krantenbericht
Halsema wordt ereliberaal Van onze politieke redactie
DEN HAAG - GroenLinks-fractievoorzitter Femke Halsema werd gisteren door de JOVD, de jongerenorganisatie van de VVD, uitgeroepen tot 'Liberaal van het jaar'.
Halsema kreeg de bij de titel horende trofee uitgereikt vanwege haar 'nieuwe koers'. Ze heeft zich volgens de JOVD liberaal geprofileerd met haar manifest 'Vrijheid eerlijk delen'. Zij pleit daarin onder meer voor een soepeler ontslagrecht met als achtergrond.
GroenLinks wil verder de duur van de werkloosheidsuitkering beperken tot één jaar. Daarna moet iemand weer aan de slag zijn. De uitkering wordt wel verhoogd. Wie na een jaar geen werk heeft gevonden, moet met de overheid een participatiecontract afsluiten, waarin arbeid tegen minimumloon wordt gegarandeerd. Dat werk kan van alles zijn.
Volgens de JOVD wijst het manifest van Halsema op een 'liberale lente' vanwege de aandacht voor het individu en het belang van de individuele vrijheid. Zij ziet in de GroenLinks-fractievoorzitter een 'liberale voorloper'.
Zelf vindt Halsema dat de JOVD de VVD 'een mooi kunstje flikt door een van haar ergste tegenstanders te onderscheiden en niet een boegbeeld als minister Verdonk uit te kiezen.' ''Ik heb nooit ontkend dat ik een vrijheidsdenker ben maar dan wel een in de traditie van het Amerikaanse liberalisme, niet in die van het Nederlandse marktdenken.''
Halsema haalde ook uit naar PvdA-leider Wouter Bos, die vorige week naar het CDA lonkte als toekomstige regeringspartner. ''In zijn angst betrapt te worden op een politieke koers, kiest hij voor een grijs middenkabinet.''
Reactie van Rymke Wiersma
Hoi Titus,
Met grote instemming las ik je weblog vav het artikel van Femke
Halsema. Je zegt echter:
"Natuurlijk moet de belastingdienst via het sofi-nummer blivjen
controleren of mensen frauderen, want het basisinkomen is uiteraard
alleen bedoeld voor mensen zonder betaalde baan."
Maar volgens mij is basisinkomen nu juist dat iedereen het krijgt,
zonder uitzondering. Dat maakt het juist zo sterk: niemand kan dan
meer jaloers zijn op degenen die "niet (betaald) werken"! Degenen die
er niet genoeg aan hebben kunnen betaald werk erbij nemen. In die zin
hoeft er dus niet op gefraudeer gecontroleerd te worden, want
bijklussen mag dan gewoon, en is zelfs wenselijk, of het nu betaald
werk is of niet.
Groetjes, Rymke Wiersma
(Ik weet niet of we elkaar ooit live ontmoet hebben, maar je naam ken
ik al jaren uit Gezond Idee etc.!)
Reactie van Titus Rivas op Rymke Wiersma
Hallo Rymke,
Leuk dat je reageert op mijn weblog. Mag ik je reactie toevoegen?
Uiteraard ken ik jouw naam ook al jaren ;-).
>"Natuurlijk moet de belastingdienst via het sofi-nummer blivjen
>controleren of mensen frauderen, want het basisinkomen is uiteraard
>alleen bedoeld voor mensen zonder betaalde baan."
Maar volgens mij is basisinkomen nu juist dat iedereen het krijgt,
zonder uitzondering. Dat maakt het juist zo sterk: niemand kan dan
meer jaloers zijn op degenen die "niet (betaald) werken"! Degenen die
er niet genoeg aan hebben kunnen betaald werk erbij nemen. In die zin
hoeft er dus niet op gefraudeer gecontroleerd te worden, want
bijklussen mag dan gewoon, en is zelfs wenselijk, of het nu betaald
werk is of niet.<
Ah, tja, misschien gebruik ik het woord in een onorthodoxe betekenis.
Ik bedoel met een basisinkomen een minimumbedrag waar iedereen hoe
dan ook recht op heeft. Als je dat bedrag zelf al uit betaald werken
hebt vergaard, lijkt het mij niet zo logisch dat je het er dan nog
eens bovenop krijgt. Domweg omdat het de samenleving financieel dan
veel meer kost. Let wel, ik heb het over een basisinkomen dat ruim
boven het huidige sociale minimum ligt! Waarom zou je iemand die een
betaalde baan heeft, daar heel blij en gelukkig mee is (om het werk
zelf dus, niet om het geld) en bovendien meer verdient dan het
basisinkomen, nog eens een heel basisinkomen er bovenop moeten geven?
Waarom zou je de energie die nu gestoken wordt in het controleren van
uitkeringsgerechtigden niet gewoon kunnen steken in een algemene
controle op het inkomen, via het SOFI-nummer? Ik heb trouwens nooit
begrepen waarom de belastingsdienst dat SOFI-nummer niet veel
intensiever gebruikt. Nu moet je steeds formulieren invullen als je
werkt, terwijl al het witte werk toch simpelweg door middel van dat
SOFI-nummer kan worden opgevraagd?
Een basisinkomen toekennen aan mensen die dat helemaal niet nodig
hebben lijkt mij zoiets als huursubsidie en zorgtoeslag toekennen aan
de filthy rich. Zie je mijn punt?
Groetjes,
Titus
Tweede reactie van Rymke Wiersma
Hoi Titus,
Natuurlijk mag je mijn reaktie(s) toevoegen!
Ik zie wel het voordeel van jouw systeem, maar ook een flink nadeel,
namelijk dat er dan nog steeds gezegd kan worden: wij werken voor ons
geld (ook al is dat dan meer geld, dat is nu ook meestal zo) en zij
krijgen het zonder er iets voor te doen. Het is beter dat iedereen
die hoeveelheid geld dan krijgt zonder er iets voor te hoeven doen.
Zoals nu bij de AOW, die kan je zien als een basisinkomen voor
ouderen: iedereen boven de 65 krijgt het bedrag, sommigen daarbovenop
nog een dik pensioen. Dat voorkomt denk ik veel gezeur. Dat hoeft de
samenleving niet meer te kosten dan er nu verspild wordt met allerlei
geregel en gekontroleer. (Daarvoor vind je vast goeie argumenten en
berekeningen op de website van de vereniging basisinkomen.)
Het basisinkomen zie ik trouwens als tussenideaal; mijn uiteindelijke
ideaal wat ekonomie betreft is namelijk de kadootjesekonomie.
Afschaffing van het geld, een samenleving waarin iedereen naar
vermogen en met plezier bijdraagt aan een mooi geheel...
Leuk je even "gesproken" te hebben!
Groet,
Rymke
Tweede reactie van Titus Rivas op Rymke Wiersma
Hoi Rymke,
>Natuurlijk mag je mijn reaktie(s) toevoegen!< Doe ik zeker.
>Ik zie wel het voordeel van jouw systeem, maar ook een flink nadeel, namelijk dat er dan nog steeds gezegd kan worden: wij werken voor ons geld (ook al is dat dan meer geld, dat is nu ook meestal zo) en zij krijgen het zonder er iets voor te doen. Het is beter dat iedereen die hoeveelheid geld dan krijgt zonder er iets voor te hoeven doen. Zoals nu bij de AOW, die kan je zien als een basisinkomen voor ouderen: iedereen boven de 65 krijgt het bedrag, sommigen daarbovenop nog een dik pensioen. Dat voorkomt denk ik veel gezeur. Dat hoeft de samenleving niet meer te kosten dan er nu verspild wordt met allerlei geregel en gekontroleer. (Daarvoor vind je vast goeie argumenten en berekeningen op de website van de vereniging basisinkomen.)< Ik begrijp het, misschien heb je wel gelijk. Ik moet er nog maar eens wat meer over nadenken.
>Het basisinkomen zie ik trouwens als tussenideaal; mijn uiteindelijke ideaal wat ekonomie betreft is namelijk de kadootjesekonomie. Afschaffing van het geld, een samenleving waarin iedereen naar vermogen en met plezier bijdraagt aan een mooi geheel...< Dat zou natuurlijk geweldig zijn als dat mogelijk was. Er zal dan wel heel veel wantrouwen moeten verdwijnen. En dat mooie geheel moet dan wel een zeer pluriform geheel zijn waarin een iedereen in alle verscheidenheid tot zijn of haar recht komt.
>Leuk je even "gesproken" te hebben!< Ook zo.
Groetjes,
Titus
Bedankt voor je interessante commentaar.
Hoe zou je je plannen concreet willen realiseren? Denk je niet dat veel mensen het onrealistisch zullen vinden en er niet aan mee willen werken?
Bovendien is het de vraag hoe je kunt voorkomen dat je systeem alsnog gepaard gaat met een zekere arbeidsdwang.
Titus
Sociale Diensten zelf ook niet voor een algemene arbeidsreintegratie
Hier de tekst van een verheugend bericht in de Volkskrant d.d. 1 juni 2006
'Geen plicht sollicitatie kanslozen'
Van onze verslaggeefster Elsbeth Stoker
DEN HAAG - Ruim 150 duizend bijstandsgerechtigden moeten een ontheffing krijgen van de sollicitatieplicht. Ze maken vrijwel geen kans op een baan en horen daarom niet thuis in het huidige systeem dat erop is gericht iedereen aan het werk te krijgen.
Dit concludeert de Vereniging van Directeuren van Sociale Diensten (Divosa). 'Deze groep moet op een andere manier worden gestimuleerd aan de maatschappij deel te nemen', zegt Divosa-voorzitter Tof Thissen. 'Maar de Wet Werk en Bijstand (WWB), die twee jaar geleden werd ingevoerd, biedt daarvoor onvoldoende ruimte.'
De vereniging biedt vandaag aan staatssecretaris Van Hoof van Sociale Zaken de jaarlijkse evaluatie van de wet aan. Divosa wil een aparte positie voor werklozen die wegens bijvoorbeeld psychische, fysieke of verslavingsproblemen waarschijnlijk nooit meer aan de slag komen; ongeveer de helft van de 328 duizend bijstandsgerechtigden. Ze komen ook niet in aanmerking voor een arbeidsongeschiktheidsuitkering, omdat ze geen (recent) arbeidsverleden hebben.
In de WWB staat dat iedereen met een bijstandsuitkering verplicht is te solliciteren. Ontheffing van die plicht is mogelijk, maar alleen voor korte perioden. 'Als de ontheffing afloopt, komt de druk van solliciteren weer terug. Voor deze mensen met complexe problemen is dat een kwelling', zegt Thissen.
Voor misbruik van de vrijstelling is Divosa niet bang. 'We moeten niet terug naar een situatie van de jaren tachtig. Toen werden mensen in de bijstand zo goed als afgeschreven. Het is zeker niet de bedoeling dat we mensen als kansloos bestempelen, maar dat zij zich naar vermogen kunnen inzetten voor de samenleving.' Divosa stelt voor dat elk jaar opnieuw moet worden vastgesteld of voor de werkloze weer kansen zijn op de arbeidsmarkt.
Sinds de invoering van de WWB zijn de gemeenten financieel verantwoordelijk voor de bijstandsgerechtigden. Door middel van een sollicitatieplicht, reïntegratietraject en een work-first-aanpak proberen gemeenten bijstandsgerechtigden te helpen aan een reguliere baan. Met succes, concludeert Divosa. Het aantal bijstandsgerechtigden is – ondanks de slechte situatie op de arbeidsmarkt van afgelopen jaren – sinds 2004 afgenomen met elfduizend.
Gepubliceerd 2:47 1 juni
Post a Comment
<< Home