Zorgzaam de vernieling in

Naar ik heb begrepen introduceerden Nederlandse christen-democraten al heel wat jaren geleden het begrip van een zorgzame samenleving waarin familieleden en vrienden zoveel mogelijk zorgtaken van de overheid en hulpverlenende instanties over zouden moeten nemen. Dit zou veel menselijker en warmer uitpakken dan de onpersoonlijke dienstverlening van een verzorgingsstaat.
Inmiddels zijn allerlei redelijke tot goede vormen van hulpverlening uitgekleed en de resultaten zijn er ook naar.
In mijn eigen naaste omgeving had dit al in de jaren '90 ernstige consequenties. Kennissen en vrienden van mij met een psychiatrische achtergrond werden hoe langer hoe meer gemedicaliseerd en juist in psychologische zin zoveel mogelijk aan hun lot overgelaten. Naasten van hen probeerden de gebrekkige ondersteuning van professionele kant zoveel mogelijk op te vangen, maar dit bleek in bijna alle gevallen ondoenlijk.
De zorg voor mensen met psychiatrische klachten is een specialisme, net als de zorg voor gehandicapten, ontspoorde jongeren, behoeftige ouderen, etc. Het is dus absurd als mensen zonder de juiste opleiding en achtergronden belangrijke zorgtaken van deskundigen moeten overnemen. Maar meer nog dan absurd is het ronduit onmenselijk. Er bestaan namelijk wel degelijk mogelijkheden om mensen in elk geval beter op te laten vangen door professionals dan leken kunnen doen in een privé-situatie. Het onbenut laten van zulke mogelijkheden wordt in wezen ingegeven door een schaamteloze bezuinigingsdrift en is daarmee een schrijnende uiting van gebrek aan solidariteit.
Het afstoten van zorgtaken komt vooral neer op het zorgzaam de vernieling inhelpen van hulpbehoevenden en goedwillende familieleden, vrienden en kennissen.

Titus Rivas