Omgang met meldingen door de politie
De politie is je beste vriend, althans dat wil zij je laten geloven.
Mijn eigen ervaringen bevestigen dat imago helaas niet helemaal.
Twee casussen:
- In 1994 bood ik bij mij thuis opvang aan twee jongeren met een problematische achtergrond. Ze waren allebei zwaar psychisch verslaafd aan het roken van wiet (om preciezer te zijn: "superskunk") en steeds geneigd om indien mogelijk spullen van anderen te verpatsen om dat spul te kunnen kopen. Op een kwade dag stalen ze om die reden een prachtige, spiksplinternieuwe sportfiets van iemand bij mij uit de straat. Nu woon ik in een buurt die weliswaar geen getto is maar toch voornamelijk bewoond wordt door mensen met lage inkomens. Ik had bovendien één van de jongeren opgevangen met de bedoeling haar verder te helpen in haar ontwikkeling. Daarom vond ik het geen goed idee toen het paar mij voorstelde om de fiets in mijn kelder te stallen en vervolgens de buit fiftyfifty te verdelen. In plaats daarvan liep ik direct met de fiets naar een telefooncel en belde daar tot groot verdriet van de jongeren de politie. Ik noemde daarbij mijn eigen naam en telefoonnummer maar beweerde dat de jongeren in kwestie in de buurt woonden en verklaarde dat ik hen verder wou helpen zodat ik hun naam echt niet kon noemen. In plaats daarvan wilde ik de fiets wel inleveren in de buurt van de telefooncel. De agent die me "hielp" drong er alsof hij oost-indisch doof was toch op aan om de namen van de jongeren te noemen. Dat bleef ik consequent weigeren en uiteindelijk werd de fiets inderdaad met een busje opgehaald. Tot mijn grote ergernis speelde de politie het echter toch nog klaar om mij later nogmaals op te bellen met het verzoek de daders te noemen. Ik zei op deze manier bijna spijt te krijgen van het overhandigen van de fiets en weigerde verder elke discussie. De politie toonde zich helemaal niet primair dankbaar voor mijn actie maar deed alsof het hoe dan ook mijn "burgerplicht" was om mijn vrienden erbij te lappen, ook al was de diefstal ongedaan gemaakt! Een bureaucratische blindheid waardoor je werkelijk alle vertrouwen in de politie zou verliezen. "Regels boven mensen", iets in die geest.
- Eind 2000 ving ik een ontredderde vriend bij mij thuis op. De man was onlangs zijn vrouw kwijtgeraakt en de Kinderbescherming en andere instanties verhinderden al meer dan een jaar elk contact met zijn dochter, zelfs onder begeleiding. Uiteindelijk werden het verdriet en de frustratie deze man te veel en hij pakte op een onbewaakt moment zelfs huilend een groot mes uit de keukenla waarmee hij wild ging zwaaien. De dwaze vader kondigde op een overtuigende manier aan zijn ex-vrouw te zullen doodsteken om wraak te nemen op alles wat ze hem had aangedaan. Hij was achter het geheime adres van zijn ex gekomen en zou diezelfde avond nog zijn voornemen ten uitvoer brengen. Ik vroeg hem vriendelijk maar resoluut of ik om hem tegen zichzelf te beschermen de politie mocht bellen. Dat vond hij goed, alleen al omdat ik hem opving. Ik belde direct naar de plaatselijke politie die echter gesloten bleek. Daarom belde ik naar een bureau in de buurt dat wel open was en vertelde de dienstdoende agent waar mijn vriend in mijn ogen toe in staat leek op dat moment. De agent deed als een onfeilbare helderziende alsof er helemaal niets aan de hand was, en alsof ik me alleen maar ten onrechte opwond. Hij was pertinent niet bereid om de man voor zijn eigen bestwil in te rekenen of tenminste op hem in te praten. Hij was zelfs niet bereid om de ex officieel te waarschuwen (ik wou zelf geen contact met haar zoeken omdat ik tenminste ten dele overtuigd was van de versie van mijn vriend). Het liep allemaal geen vaart volgens het orakel en het moest hoe dan ook maar tot de volgende dag wachten. Deze inschatting was volkomen uit de lucht gegrepen en gelukkig is het aangekondigde misdrijf op het nippertje nog op een andere manier voorkomen. De overmoedige actie van deze overmoedige politieagent ten spijt. Deze melding was niet anoniem maar ik verzweeg wel dat de man ten tijde van het telefoongesprek bij mij verbleef. Ik wou hem niet onnodig in de problemen brengen en had echt begrip voor zijn hevige emoties, ook al keurde ik een misdrijf bij voorbaat af.
Ik heb een klacht ingediend tegen de agent in kwestie, maar vanzelfsprekend werd die niet gegrond verklaard. Klachtencommissies lijken overigens in de meeste gevallen ingesteld te zijn om niet de cliënten maar de instanties zelf te beschermen.
Beide casussen uit de eerste hand tonen voor mij in ieder geval aan dat de politie kennelijk niet altijd zorgvuldig omgaat met meldingen. Men maakt mij vooralsnog niet wijs dat mijn ervaringen (waarvan dit slechts twee voorbeelden zijn) slechts grote uitzonderingen vormen.
Titus Rivas
Mijn eigen ervaringen bevestigen dat imago helaas niet helemaal.
Twee casussen:
- In 1994 bood ik bij mij thuis opvang aan twee jongeren met een problematische achtergrond. Ze waren allebei zwaar psychisch verslaafd aan het roken van wiet (om preciezer te zijn: "superskunk") en steeds geneigd om indien mogelijk spullen van anderen te verpatsen om dat spul te kunnen kopen. Op een kwade dag stalen ze om die reden een prachtige, spiksplinternieuwe sportfiets van iemand bij mij uit de straat. Nu woon ik in een buurt die weliswaar geen getto is maar toch voornamelijk bewoond wordt door mensen met lage inkomens. Ik had bovendien één van de jongeren opgevangen met de bedoeling haar verder te helpen in haar ontwikkeling. Daarom vond ik het geen goed idee toen het paar mij voorstelde om de fiets in mijn kelder te stallen en vervolgens de buit fiftyfifty te verdelen. In plaats daarvan liep ik direct met de fiets naar een telefooncel en belde daar tot groot verdriet van de jongeren de politie. Ik noemde daarbij mijn eigen naam en telefoonnummer maar beweerde dat de jongeren in kwestie in de buurt woonden en verklaarde dat ik hen verder wou helpen zodat ik hun naam echt niet kon noemen. In plaats daarvan wilde ik de fiets wel inleveren in de buurt van de telefooncel. De agent die me "hielp" drong er alsof hij oost-indisch doof was toch op aan om de namen van de jongeren te noemen. Dat bleef ik consequent weigeren en uiteindelijk werd de fiets inderdaad met een busje opgehaald. Tot mijn grote ergernis speelde de politie het echter toch nog klaar om mij later nogmaals op te bellen met het verzoek de daders te noemen. Ik zei op deze manier bijna spijt te krijgen van het overhandigen van de fiets en weigerde verder elke discussie. De politie toonde zich helemaal niet primair dankbaar voor mijn actie maar deed alsof het hoe dan ook mijn "burgerplicht" was om mijn vrienden erbij te lappen, ook al was de diefstal ongedaan gemaakt! Een bureaucratische blindheid waardoor je werkelijk alle vertrouwen in de politie zou verliezen. "Regels boven mensen", iets in die geest.
- Eind 2000 ving ik een ontredderde vriend bij mij thuis op. De man was onlangs zijn vrouw kwijtgeraakt en de Kinderbescherming en andere instanties verhinderden al meer dan een jaar elk contact met zijn dochter, zelfs onder begeleiding. Uiteindelijk werden het verdriet en de frustratie deze man te veel en hij pakte op een onbewaakt moment zelfs huilend een groot mes uit de keukenla waarmee hij wild ging zwaaien. De dwaze vader kondigde op een overtuigende manier aan zijn ex-vrouw te zullen doodsteken om wraak te nemen op alles wat ze hem had aangedaan. Hij was achter het geheime adres van zijn ex gekomen en zou diezelfde avond nog zijn voornemen ten uitvoer brengen. Ik vroeg hem vriendelijk maar resoluut of ik om hem tegen zichzelf te beschermen de politie mocht bellen. Dat vond hij goed, alleen al omdat ik hem opving. Ik belde direct naar de plaatselijke politie die echter gesloten bleek. Daarom belde ik naar een bureau in de buurt dat wel open was en vertelde de dienstdoende agent waar mijn vriend in mijn ogen toe in staat leek op dat moment. De agent deed als een onfeilbare helderziende alsof er helemaal niets aan de hand was, en alsof ik me alleen maar ten onrechte opwond. Hij was pertinent niet bereid om de man voor zijn eigen bestwil in te rekenen of tenminste op hem in te praten. Hij was zelfs niet bereid om de ex officieel te waarschuwen (ik wou zelf geen contact met haar zoeken omdat ik tenminste ten dele overtuigd was van de versie van mijn vriend). Het liep allemaal geen vaart volgens het orakel en het moest hoe dan ook maar tot de volgende dag wachten. Deze inschatting was volkomen uit de lucht gegrepen en gelukkig is het aangekondigde misdrijf op het nippertje nog op een andere manier voorkomen. De overmoedige actie van deze overmoedige politieagent ten spijt. Deze melding was niet anoniem maar ik verzweeg wel dat de man ten tijde van het telefoongesprek bij mij verbleef. Ik wou hem niet onnodig in de problemen brengen en had echt begrip voor zijn hevige emoties, ook al keurde ik een misdrijf bij voorbaat af.
Ik heb een klacht ingediend tegen de agent in kwestie, maar vanzelfsprekend werd die niet gegrond verklaard. Klachtencommissies lijken overigens in de meeste gevallen ingesteld te zijn om niet de cliënten maar de instanties zelf te beschermen.
Beide casussen uit de eerste hand tonen voor mij in ieder geval aan dat de politie kennelijk niet altijd zorgvuldig omgaat met meldingen. Men maakt mij vooralsnog niet wijs dat mijn ervaringen (waarvan dit slechts twee voorbeelden zijn) slechts grote uitzonderingen vormen.
Titus Rivas
posted by T. Rivas | 11:29 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home