Je mag bestaan, maar wel in het verborgene

Vorige week is me iets overkomen waardoor ik doordrongen ben geraakt van het belang van parades als de Gay Pride.
Ik liep met mijn hond Moortje door een bekend Nijmeegs park en kwam daar twee andere honden met hun respectievelijke verzorgers tegen. Moortje is erg speels en enthousiast en de andere honden reageerden daar heel leuk op, zodat ik een minuut of tien bleef staan. Uiteraard groette ik de baasjes vriendelijk en ik maakte een opmerking over het m.i. veel te strenge beleid van de Gemeente Nijmegen rond het uitlaten van honden. Tot mijn verbazing stemden de andere 'eigenaren' niet alleen in met mijn kritische uitlating, maar ze trokken bijna direct een vergelijking met de tolerantie jegens homo's. Men vond het gespreksonderwerp duidelijk interessanter dan mijn hondvriendelijke thema, zodat ik me beleefd en ietwat gegeneerd op de achtergrond hield. Vooral manifestaties waarop homo's en lesbiennes openlijk en 'schaamteloos' uitkomen voor hun oriëntatie moesten het ontgelden. Eén van de bazen zei: "Ze worden tegenwoordig niet meer gediscrimineerd, nou, dan hoeven ze zich toch ook niet zo aan te stellen." En de andere: "Ik ga toch ook niet in mijn blote kont op straat lopen?" (Zie ook: dit artikel van socioloog Laurens Buijs.)
Zo leidde mijn opmerking over de benadeling van honden in naam van een benepen reinheidsideaal, uiteindelijk tot een gesprek waaruit bleek dat men discriminatie alleen een probleem vindt als die de persoon zelf aangaat.
Zolang er zulke bekrompen gesprekken worden gevoerd, is het heel belangrijk, ja zelfs noodzakelijk dat er overal Gay parades worden georganiseerd. Het bestrijden van discriminatie houdt namelijk meer in dan dat mensen privé hun gang mogen gaan. Het gaat nu juist ook om de publieke sfeer. We hoeven zulke parades niet mooi, prikkelend of leuk te vinden. We hoeven er ook niet aan mee te doen. Maar we moeten wel erkennen dat ze volkomen legitiem zijn en een toetssteen voor emancipatie.