'Infantiele' verwijzingen naar huisdieren

Ik dacht het nooit meer mee te maken, maar nu gebeurt het al voor de tweede keer! Onlangs heb ik een serieus stuk geschreven over een interview waarin ik in een voetnoot vermeld dat ik tijdens het vraaggesprek vergezeld werd door mijn hond. Naar verluid heeft een criticus hier een reden in gezien om de ernst van het artikel in twijfel te trekken. Als dit nu de eerste keer was, had ik nog kunnen denken dat de persoon in kwestie een of andere bizarre persoonlijke afwijking heeft. Maar jaren geleden overkwam me al eens iets vergelijkbaars.

Krankzinnig genoeg schijnt er een groep wetenschappers (of wat daar voor door moet gaan) te zijn die werkelijk van mening is dat het not done is als je in serieuze publicaties verwijst naar huisdieren. Vrienden, collega's, echtgenoten, het mag allemaal. Maar dieren is een brug te ver. Geven om dieren is kennelijk iets zo infantiels en onwetenschappelijks dat je in de ogen van een (hopelijk minieme) minderheid je krediet verspeelt als je er expliciet naar verwijst in publicaties. Ook als je alleen maar feiten weergeeft, zoals dat dieren je gezelschap hebben gehouden of je hebben geïnspireerd.

Ik vraag me af wat er achter zit, omdat het bijzonder wezensvreemd voor me is. Gaat het om machismo? Dat is mogelijk, hoewel ik de critici daarvoor te weinig ken om dat met zekerheid te kunnen zeggen. Waarschijnlijk speelt minachting voor dieren zeker een rol. Macaberder nog zou het zijn als er schuldgevoelens meespelen ten aanzien van proefdieren die men tijdens een studie of erna persoonlijk heeft opgeofferd voor 'echte' wetenschap. Hoe dan ook is het zo stuitend dat ik bij dezen graag een oproep wil doen om voortaan zoveel mogelijk verwijzingen naar huisdieren in persoonlijke publicaties op te nemen, vooral ook in serieuze wetenschappelijke en filosofische publicaties. Join the club!