Wanneer houdt de problematisering van de islam op?

Er zijn van die onderwerpen die maanden of zelfs jaren lang de media beheersen. In enkele gevallen is dat alleen maar terecht, zoals wanneer het gaat om dierenleed in de bio-industrie, discriminatie van 'allochtonen', of vergroting van sociaal economische verschillen. In andere gevallen is er duidelijk iets anders aan de hand. Een voorbeeld is de misleidende manier waarop lieden als Geert Wilders steeds weer afgeven op een van de rijkste wereldgodsdiensten, de islam.

Steeds weer opnieuw wordt er (ad nauseam) gewezen op misstanden die veroorzaakt zouden worden door moslims. De Marokkaanse jongeren die - als opvallende minderheid binnen hun subgroep - rottigheid uithalen hebben bijna per definitie een islamitische achtergrond, en 'dus' zeggen ze met hun gedrag iets over de waarde van die achtergrond. Vertegenwoordigers van seksistische culturele tradities noemen zich moslim, en 'dus' komt hun vrouwonvriendelijkheid voort uit de islam in plaats van uit de culturele tradities. De terroristen van 11 september en Mohammed B. beroepen zich op de koran, en 'daarom' moeten we hun interpretatie van dat heilige boek echt serieus nemen. En meer van dit soort onzuivere, in feite absurde redeneringen.

Ritueel slachten (bij moslims, maar ook joden) gaat aantoonbaar gepaard met extra dierenleed, en 'dus' hoeven we ons niet te realiseren dat het oorspronkelijk ging om een verbetering ten opzichte van voorgaande slachtmethodes en dat vegetarisme bovendien goed verenigbaar is met de islam (zie mijn artikel De islam en dierethiek) Er is wederom geen intrinsiek verband tussen een bestaande praktijk en een ultieme religieuze plicht.

Vrijzinnige, progressieve moslims in mijn naaste omgeving zijn het zo langzamerhand in elk geval spuugzat. Ze voelen zich begrijpelijkerwijs aangetast in hun moslim zijn door alle haatpropaganda van rechts. De rechtse kerk roept op tot discriminatie en uitsluiting en het is niet helemaal verwonderlijk als sommigen daarin echo's van de kruistochten menen te horen of soms zelfs van een bruin verleden.

Zoals al zo vaak is gezegd, is de enige juiste benadering van moslims de dialoog, waarbij men uitgaat van wederzijds respect en begrip. Alleen dan kunnen we straks samen lachen om Geert Wilders en zijn trawanten als zij bij de volgende verkiezingen naar huis gestuurd worden. Enige herbezinning lijkt me vervolgens voor de hand te liggen voor de enthousiaste islam bashers.

Titus Rivas

Realistisch vegetarisme

Wij vegetariërs krijgen nogal eens te horen dat we luchtkastelen najagen.
Het zou onmogelijk zijn om mensen massaal zover te krijgen dat ze hun vlees en vis voortaan laten staan. Bovendien zou de natuurlijke orde uitwijzen dat eten en gegeten worden heel normaal en 'dus' ook moreel te verantwoorden is. De mens zou 'gewoon' een omnivoor dier zijn dat door zijn intelligentie en werktuigen bovenaan de voedselketen staat. Het getuigt volgens deze redenering van (desnoods vertederende) naïviteit en wereldvreemdheid als je tegen dergelijke natuurfeiten in wilt gaan. Af en toe is het goed om expliciet aandacht te besteden aan dergelijke misvattingen.
Ethisch vegetarisme (en veganisme) draait in de eerste plaats om het eigen, individuele eet- en leefpatroon. Het is in die zin dus helemaal niet afhankelijk van de keuzes van anderen.

Toch is het wel zo dat ethisch vegetariërs doorgaans voor een verbreiding van hun leefwijze zijn en daar in veel gevallen ook in zekere mate, in het klein of in het groot, voor ijveren. Dat hangt samen met onze opvatting dat vegetarisme een logisch gevolg is van het respecteren van basale dierenrechten, zoals het recht niet onnodig gedood te worden. Het eten van vleesproducten terwijl er meer dan voldoende alternatieven zijn, zien we als onnodig en daarmee ook als immoreel. Dit betekent echter helemaal niet dat we onrealistisch zijn in ons streven naar verbreiding van het vegetarisme. Zoiets vergt tijd en daar zijn de meesten van ons zich maar al te goed van bewust. Ons einddoel is wat dit betreft een vegetarische (of 'zelfs' veganistische) mensheid die dieren niet langer gebruikt zonder dat daar een strikte noodzaak toe bestaat. Maar we zijn doorgaans wereldwijs genoeg om te beseffen dat dit doel voorlopig nog niet gehaald zal worden. Des te meer reden om er naar te blijven streven.
Ook het gegeven dat de natuur over het algemeen nu niet direct het toonbeeld van compassie en fijnzinnigheid is, calculeren realistische vegetariërs voldoende in. We streven, voor zover ons ideaal verder reikt dan ons eigen leven, een moreel verantwoorde menselijke orde na. Mensen kunnen (net als een paar andere diersoorten) door hun zelfbewustzijn en morele besef keuzes maken die van een andere aard zijn dan de onwillekeurige instincten waardoor de meeste carnivoren worden aangezet tot jagen en doden.
Het nastreven van een grotere humaniteit kan wel enige beïnvloeding van de 'wilde' natuur impliceren, zoals het redden van individuele zieke zeehonden, ook als dat geen zin heeft vanuit een soortgericht natuurbehoud. Maar de natuur zelf dusdanig hervormen dat er geen 'doodslag' meer in voorkomt, staat - behoudens futuristische fantasieën over de aarde in het jaar 100.000.000 na Chr. en dergelijke - niet op onze agenda.
Vegetarisme in realistische zin komt niet neer op een naïef geloof in de mogelijkheid van een volmaakte aardse orde, maar het impliceert wel de preventie van zoveel mogelijk onnodig leed. Dat maakt het tot zo'n levensvatbare en voor velen gelukkig ook aantrekkelijke keuze.

Titus Rivas

Zie ook:
- Mensen en andere dieren: op weg naar grote veranderingen
- Veganisten als voorlopers

Deze blog werd eerder geplaatst "Voor dierenrechten en tegen bio-industrie".