Honden volgens islamitische fundamentalisten
Ik ben een groot voorstander van respect voor de vrijzinnige stromingen binnen alle godsdiensten, inclusief de islam.
Er bestaan allerlei gematigde en humane versies van deze godsdienst en die verdienen evenveel respect als bijvoorbeeld liberale varianten van het christendom.
Uiteraard zijn er, net als binnen het christendom, jodendom of het hindoeïsme, ook fundamentalistische stromingen binnen de islam die men op allerlei punten kan bekritiseren. Vijf dingen die mij bijvoorbeeld tegenstaan van dergelijke stromingen zijn:
- de inperking van de vrijheid en rechten van vrouwen.
- een interpretatie van het offerfeest en andere feestelijke gelegenheden waarbij men het (laten) slachten van dieren opvat als religieuze plicht, en daarmee samenhangend de afwijzing van vegetarisme op ethische gronden omdat dit zou impliceren dat gangbare fundamentalistische tradities rond dieren in feite immoreel zijn.
- inperking en censuur van culturele uitingen (bv. wat betreft muziek, films en zelfs sport, hoewel sommige verboden echt humaan zijn, bijvoorbeeld een verbod op stierengevechten).
- discriminatie van homo's en algemener: neerkijken op mensen die als volwassene jarenlang of hun hele leven ongetrouwd blijven.
- minachting voor honden.
Ik wil hier even op dat laatste punt ingaan. Volgens diverse online bronnen zou de profeet Mohammed een aversie hebben gehad voor honden en ze als onreine dieren of zelfs duivels hebben beschouwd. Daarom bestaat er volgens fundamentalistische geleerden een islamitisch verbod op het houden van honden als huisdieren. Honden zouden alleen gehouden mogen worden als werkdieren, bijvoorbeeld als waakhond of jachthond.
Hond lijkt nog steeds een gebruikelijk scheldwoord bij fundamentalistische moslims, alsof het evident zou zijn dat een hond een bijzonder 'laagstaand' wezen is. (Overigens ben ik het woord onlangs ook tegengekomen onder 'autochtone' Nederlanders, in de betekenis van 'achterbakse verrader'. Die betekenis kende ik zelf nog niet.)
Deze visie op honden is wat mij betreft een van de onsympathiekste opvattingen met gevolgen voor het dagelijks leven die je bij sommige fundamentalistische gelovigen kunt aantreffen. Zij werkt bijvoorbeeld door in een bizar soort smetvrees.
Moeten we vanwege zulke opvattingen tegen 'de islam' zijn, zoals de PVV verkondigt? Nee, natuurlijk niet. De islam is niet hetzelfde als de fundamentalistische interpretaties van de islam. De humane, liberale stromingen binnen de islam hebben evenveel recht van bestaan als humane, liberale stromingen binnen het christendom, het jodendom of het hindoeïsme. Ze dienen te worden bevorderd zodat ze uiteindelijk aangehangen worden door veruit de meeste gelovigen (in Europa maar ook daarbuiten). Alleen de stromingen die intolerantie, haat en geweld prediken moeten geweldloos bestreden en teruggedrongen worden, zonder dat dit ten koste gaat van de liberale en hervormende stromingen. (Het gaat mij in dit verband dus om liberalisering, modernisering en humanisering van spirituele tradities. Zie: Spiritualiteit, vrijheid en engagement. Zie ook: Debat tussen Halsema en Rouvoet, o.a. naar aanleiding van dit artikel van Femke Halsema in de Volkskrant.)
Dan zal de persoonlijke aversie die Mohammed gehad zou kunnen hebben bijvoorbeeld ook worden geneutraliseerd door bijvoorbeeld dit traditionele islamitische verhaal dat nota bene van de profeet zelf afkomstig zou zijn:
De dorstige hond
Op een dag vertelde de profeet (Allah's vrede en zegeningen zij met hem) zijn vrienden een verhaal over een man die op reis ging. De dag dat de man zijn huis verliet om een reis te beginnen was zeer heet. De zon was fel en blakerde aan de hemel. De aarde waarop de man liep was brandend heet. Er was geen zuchtje wind... De man had nog niet eens zo erg ver gelopen toen hij last kreeg van de hitte. En een dorst dat hij toen kreeg....Hij zei tegen zichzelf: "Ik moet drinken, ik moet water vinden. Mijn mond voelt droog aan. Als ik niet kan drinken ga ik dood."
Hij begon naar water te zoeken en strompelde naar een put die daar in de buurt was. Maar er zat geen druppeltje water in die put, het was leeg. Hij liep verder, na een tijdje kwam hij bij een tweede put, hij keek erin. O, jee, ook deze put was helemaal uitgedroogd. De man was moe en dorstig, maar hij gaf het niet op, ergens moest nog een put zijn. De man begon het al warmer en warmer te krijgen, maar op het laatst vond hij een put die vol water was. "AlhamduliAllah Allah zij geprezen"! zei de man. "ik heb eindelijk water gevonden. Nu kan ik drinken.
Toen dacht de man er aan dat hij geen touw of een emmer bij zich had. Hij zocht in de buurt van de put en keek in de put en zocht verder. Maar hij kon nergens een touw of emmer vinden. "Hoe kom ik dan bij het water?" dacht hij. Er was maar een manier. Hij moest in de put klimmen. Voorzichtig klom de man over de rand van de put en klom naar beneden. Hij was zo moe van de hitte, dat hij het erg moeilijk vond. Maar na een poosje voelde hij zich al wat beter want het was koel in de put. Eindelijk had de man het water bereikt. Hij stak zijn hand naar beneden en voelde het koele water tussen zijn vingers. Het was een geweldig gevoel. Hij dronk van het water tot zijn dorst gelest was.
Toen wreef hij het water over zijn gezicht en nek. Hij dipte de uiteinden van zijn mantel in het water zodat die hem nog een tijdje koel kon houden als hij uit de put was. De man voelde zich nu veel beter. "Water is de levensvloeistof," dacht hij. "En Allah heeft ons het water gegeven. Lof zij Allah!" Toen de man klaar was, klom hij weer uit de put Dat was moeilijk en kostte hem veel kracht. Maar tenslotte had de man de bovenkant van de put bereikt en klom er weer uit op de hete grond. Opeens hoorde hij een geluid Er was een hond aan het blaffen en huilen. De man keek rond en zag dat de hond vlakbij was. Het arme dier had erge dorst. Zijn mond was open en hij hijgde. De hond snuffelde over de grond en de man kon zien dat hij moe en dorstig was. De hond kwam naar hem toe en begon de zoom van zijn natte mantel te likken. De man had veel medelijden met de hond. "Hij zal van de dorst sterven als hij geen water krijgt." De man aaide de kop van de hond. De hond kwispelde met zijn staart. Hij was dankbaar voor het water wat hij uit de man zijn natte mantel had kunnen likken. "Wacht hier," zei de man. "Ik haal wat water voor je." De man bracht eerst zijn ene been over de rand van de put en toen het andere en begon weer naar beneden te klimmen. Omdat hij niet langer dorstig was, vond hij het klimmen nu veel gemakkelijker. Toen bereikte de man bet water, hij bleef nu goed aan de kant van de put. Hij trok zijn leren sokken uit en dompelde die in bet water tot zij vol waren. Daarna nam hij de sokken stevig tussen zijn tanden. Toen begon hij weer naar boven te klimmen. Maar deze keer was bet erg moeilijk. De sokken waren vol water en erg zwaar, en zijn mond en tanden begonnen zeer te doen. Maar de man stopte niet. Toen hij de grond weer bereikt had, knielde hij neer en opende de eerste sok voor de hond zo dat deze zijn tong makkelijk naar binnen kon steken. De hond dronk al het water achter elkaar op. Toen opende de man de tweede sok en ook die dronk hij helemaal leeg. De hele tijd dat hij dronk, kwispelde de hond met zijn staart. De man glimlachte, "die hond is nu blij, zei hij. Hij zal niet van de dorst sterven, en ik ook niet!" Allah was erg tevreden met deze man die de dorstige hond zo vriendelijk behandeld had. Voor die vriendelijke daad vergaf Allah de man al zijn zonde die hij in zijn hele leven gepleegd had. Hier stopte de Profeet met zijn verhaal. Nadat hij uitgesproken was, zei een van de metgezellen: "O Boodschapper van Allah! Als we goed voor de dieren zijn, worden dan onze zonden vergeven?" "Ja" zei de profeet. "Jullie zullen beloond worden voor al het goede dat je voor de levende schepselen doet." De man van het verhaal ging door zijn vriendelijke daad naar het paradijs.
Er bestaan allerlei gematigde en humane versies van deze godsdienst en die verdienen evenveel respect als bijvoorbeeld liberale varianten van het christendom.
Uiteraard zijn er, net als binnen het christendom, jodendom of het hindoeïsme, ook fundamentalistische stromingen binnen de islam die men op allerlei punten kan bekritiseren. Vijf dingen die mij bijvoorbeeld tegenstaan van dergelijke stromingen zijn:
- de inperking van de vrijheid en rechten van vrouwen.
- een interpretatie van het offerfeest en andere feestelijke gelegenheden waarbij men het (laten) slachten van dieren opvat als religieuze plicht, en daarmee samenhangend de afwijzing van vegetarisme op ethische gronden omdat dit zou impliceren dat gangbare fundamentalistische tradities rond dieren in feite immoreel zijn.
- inperking en censuur van culturele uitingen (bv. wat betreft muziek, films en zelfs sport, hoewel sommige verboden echt humaan zijn, bijvoorbeeld een verbod op stierengevechten).
- discriminatie van homo's en algemener: neerkijken op mensen die als volwassene jarenlang of hun hele leven ongetrouwd blijven.
- minachting voor honden.
Ik wil hier even op dat laatste punt ingaan. Volgens diverse online bronnen zou de profeet Mohammed een aversie hebben gehad voor honden en ze als onreine dieren of zelfs duivels hebben beschouwd. Daarom bestaat er volgens fundamentalistische geleerden een islamitisch verbod op het houden van honden als huisdieren. Honden zouden alleen gehouden mogen worden als werkdieren, bijvoorbeeld als waakhond of jachthond.
Hond lijkt nog steeds een gebruikelijk scheldwoord bij fundamentalistische moslims, alsof het evident zou zijn dat een hond een bijzonder 'laagstaand' wezen is. (Overigens ben ik het woord onlangs ook tegengekomen onder 'autochtone' Nederlanders, in de betekenis van 'achterbakse verrader'. Die betekenis kende ik zelf nog niet.)
Deze visie op honden is wat mij betreft een van de onsympathiekste opvattingen met gevolgen voor het dagelijks leven die je bij sommige fundamentalistische gelovigen kunt aantreffen. Zij werkt bijvoorbeeld door in een bizar soort smetvrees.
Moeten we vanwege zulke opvattingen tegen 'de islam' zijn, zoals de PVV verkondigt? Nee, natuurlijk niet. De islam is niet hetzelfde als de fundamentalistische interpretaties van de islam. De humane, liberale stromingen binnen de islam hebben evenveel recht van bestaan als humane, liberale stromingen binnen het christendom, het jodendom of het hindoeïsme. Ze dienen te worden bevorderd zodat ze uiteindelijk aangehangen worden door veruit de meeste gelovigen (in Europa maar ook daarbuiten). Alleen de stromingen die intolerantie, haat en geweld prediken moeten geweldloos bestreden en teruggedrongen worden, zonder dat dit ten koste gaat van de liberale en hervormende stromingen. (Het gaat mij in dit verband dus om liberalisering, modernisering en humanisering van spirituele tradities. Zie: Spiritualiteit, vrijheid en engagement. Zie ook: Debat tussen Halsema en Rouvoet, o.a. naar aanleiding van dit artikel van Femke Halsema in de Volkskrant.)
Dan zal de persoonlijke aversie die Mohammed gehad zou kunnen hebben bijvoorbeeld ook worden geneutraliseerd door bijvoorbeeld dit traditionele islamitische verhaal dat nota bene van de profeet zelf afkomstig zou zijn:
De dorstige hond
Op een dag vertelde de profeet (Allah's vrede en zegeningen zij met hem) zijn vrienden een verhaal over een man die op reis ging. De dag dat de man zijn huis verliet om een reis te beginnen was zeer heet. De zon was fel en blakerde aan de hemel. De aarde waarop de man liep was brandend heet. Er was geen zuchtje wind... De man had nog niet eens zo erg ver gelopen toen hij last kreeg van de hitte. En een dorst dat hij toen kreeg....Hij zei tegen zichzelf: "Ik moet drinken, ik moet water vinden. Mijn mond voelt droog aan. Als ik niet kan drinken ga ik dood."
Hij begon naar water te zoeken en strompelde naar een put die daar in de buurt was. Maar er zat geen druppeltje water in die put, het was leeg. Hij liep verder, na een tijdje kwam hij bij een tweede put, hij keek erin. O, jee, ook deze put was helemaal uitgedroogd. De man was moe en dorstig, maar hij gaf het niet op, ergens moest nog een put zijn. De man begon het al warmer en warmer te krijgen, maar op het laatst vond hij een put die vol water was. "AlhamduliAllah Allah zij geprezen"! zei de man. "ik heb eindelijk water gevonden. Nu kan ik drinken.
Toen dacht de man er aan dat hij geen touw of een emmer bij zich had. Hij zocht in de buurt van de put en keek in de put en zocht verder. Maar hij kon nergens een touw of emmer vinden. "Hoe kom ik dan bij het water?" dacht hij. Er was maar een manier. Hij moest in de put klimmen. Voorzichtig klom de man over de rand van de put en klom naar beneden. Hij was zo moe van de hitte, dat hij het erg moeilijk vond. Maar na een poosje voelde hij zich al wat beter want het was koel in de put. Eindelijk had de man het water bereikt. Hij stak zijn hand naar beneden en voelde het koele water tussen zijn vingers. Het was een geweldig gevoel. Hij dronk van het water tot zijn dorst gelest was.
Toen wreef hij het water over zijn gezicht en nek. Hij dipte de uiteinden van zijn mantel in het water zodat die hem nog een tijdje koel kon houden als hij uit de put was. De man voelde zich nu veel beter. "Water is de levensvloeistof," dacht hij. "En Allah heeft ons het water gegeven. Lof zij Allah!" Toen de man klaar was, klom hij weer uit de put Dat was moeilijk en kostte hem veel kracht. Maar tenslotte had de man de bovenkant van de put bereikt en klom er weer uit op de hete grond. Opeens hoorde hij een geluid Er was een hond aan het blaffen en huilen. De man keek rond en zag dat de hond vlakbij was. Het arme dier had erge dorst. Zijn mond was open en hij hijgde. De hond snuffelde over de grond en de man kon zien dat hij moe en dorstig was. De hond kwam naar hem toe en begon de zoom van zijn natte mantel te likken. De man had veel medelijden met de hond. "Hij zal van de dorst sterven als hij geen water krijgt." De man aaide de kop van de hond. De hond kwispelde met zijn staart. Hij was dankbaar voor het water wat hij uit de man zijn natte mantel had kunnen likken. "Wacht hier," zei de man. "Ik haal wat water voor je." De man bracht eerst zijn ene been over de rand van de put en toen het andere en begon weer naar beneden te klimmen. Omdat hij niet langer dorstig was, vond hij het klimmen nu veel gemakkelijker. Toen bereikte de man bet water, hij bleef nu goed aan de kant van de put. Hij trok zijn leren sokken uit en dompelde die in bet water tot zij vol waren. Daarna nam hij de sokken stevig tussen zijn tanden. Toen begon hij weer naar boven te klimmen. Maar deze keer was bet erg moeilijk. De sokken waren vol water en erg zwaar, en zijn mond en tanden begonnen zeer te doen. Maar de man stopte niet. Toen hij de grond weer bereikt had, knielde hij neer en opende de eerste sok voor de hond zo dat deze zijn tong makkelijk naar binnen kon steken. De hond dronk al het water achter elkaar op. Toen opende de man de tweede sok en ook die dronk hij helemaal leeg. De hele tijd dat hij dronk, kwispelde de hond met zijn staart. De man glimlachte, "die hond is nu blij, zei hij. Hij zal niet van de dorst sterven, en ik ook niet!" Allah was erg tevreden met deze man die de dorstige hond zo vriendelijk behandeld had. Voor die vriendelijke daad vergaf Allah de man al zijn zonde die hij in zijn hele leven gepleegd had. Hier stopte de Profeet met zijn verhaal. Nadat hij uitgesproken was, zei een van de metgezellen: "O Boodschapper van Allah! Als we goed voor de dieren zijn, worden dan onze zonden vergeven?" "Ja" zei de profeet. "Jullie zullen beloond worden voor al het goede dat je voor de levende schepselen doet." De man van het verhaal ging door zijn vriendelijke daad naar het paradijs.
posted by T. Rivas | 12:36 AM
|
0 comments
